Trainerscarrousel

Het is weer de hoogste tijd, de stoelendans of het paaldansen gaat weer beginnen. Coaches stappen op aan het eind van het seizoen of plakken er nog een jaartje aan vast. Eigen beslissing of beslissing van de Technische Commissie, maar lang niet altijd op basis van feedback uit het team. Op het moment dat je doof wordt van die papegaai op je schouder moet je wegwezen. Stagneert de ontwikkeling van de spelers of het team, is jouw inbreng louter nog van organisatorische aard, dan is het moment daar: zoek iets nieuws!  

Maar hoe kom je nou bij de juiste vereniging? De coach die verder wil, wordt meestal gevraagd door de vereniging via een netwerk. De vereniging, of waarschijnlijker: de technische commissie, maakt een lijstje en gooit wat korfbalballetjes op om te polsen of een potentiële trainer interesse heeft of niet. Meestal zijn dit vacatures voor seniorenselecties, maar er zijn natuurlijk nog veel meer (selectie) teams die een trainer nodig hebben.

Maar hier zit toch wat schroom. Is het interessanter om gevraagd te worden dan om kenbaar te maken dat je graag de nieuwe trainer/coach bij een vereniging of van een team wil worden? Het solliciteren zit er nog niet in, is dit niet ‘cool’?

Dit is een gemiste kans voor beide kanten. Verenigingen missen potentiële goede trainers die graag willen maar dit niet kenbaar maken en niet in het netwerk van de vereniging zitten. Vooral (jonge) beginnende ambitieuze trainers die nog niet een groot netwerk van verenigingen hebben lopen hier tegenaan. Behalve als ze assertief genoeg zijn en zelf de korfbalwereld intrekken.  

Maak jij je ambitie kenbaar en laat jij je horen? Dit is een mogelijkheid om de regie te nemen over je eigen toekomstplannen. Stel je autonoom op en niet afhankelijk. Een meer open vraag en aanbod cultuur zou wenselijk zijn en profijt opleveren voor zowel trainers als verenigingen.