Speel

Wat is het verschil tussen sport en spel. Hierover zijn de meningen verdeeld.

Sport klinkt serieuzer dan spel. Een spel speel je, een sport beoefen je!? In sport zit een competatief element, spelen doe je voor de lol?! Of; sport wordt regelgeleid en bij een spel bepaal je de regels zelf.

Als ik dan toch de regels binnen het spel zelf (of samen met anderen), mag bepalen, dan spreek ik liever over het spelelement binnen de sport. Hiermee bedoel ik de ruimte die de spelers (of sporters) krijgen om buiten de vastgestelde regels of afspraken iets te kunnen ondernemen. De creativiteit van de spelers wordt hiermee gestimuleerd. Er is een eigen inbreng van de speler. Eigen initiatief, vrijheid van handelen wordt hiermee gestimuleerd. Spelproblemen worden opgelost door flexibel te handelen en buiten de regels, afspraken of verwachtingen te acteren. Een speler heeft keuzes die hij zelf kan maken. Hij (of zij) doet het omdat het leuk is! Spel geeft plezier, het is een leuke plezierige manier om te leren. Dit komt door de vergevingsgezinde context van het spel. Je mag falen, het mag fout gaan, de prestatie is hierin ondergeschikt. Of is de prestatie juist richtinggevend?

De sportprestatie is het uiteindelijke doel. Je traint om de wedstrijd te winnen. Om langdurig te kunnen presteren moet je er wel plezier aan beleven. Natuurlijk geeft het een enorm goed gevoel als je wint, of jezelf verbeterd. Het behalen van het uiteindelijke doel geeft voldoening: “Hier doe je het voor!”. Voldoening en plezier liggen ook dicht bij elkaar. Zonder dit is langdurige prestatie erg lastig. Plezierig trainen hoeft serieus trainen niet in de weg te staan. Plezier is de katalysator voor de prestatie!

De coach heeft hierin een belangrijke rol. Een rol die vooral bestaat uit het creeren van de vrije ruimte waarin de speler zijn sport kan spelen. Een enthousiaste trainer/coach stimuleert, beleeft zelf plezier en sluit aan bij de behoefte van de sporter waarin prestatie en plezier een eigen plek hebben:

Don’t stop playing!